Caru Signure – di Antonio Marino

CARU SIGNURE                                 

di Antonio Marino

Caru Signure nuostru Gesù Cristu,         

ti scrivu quattru righe, fazzu priestu.     

Pirdunami, nun ti vuogliu ‘nterrogare             

e mancu cumpidenza mi pigliari.           

Però na cosa ti l’haiu d’addimmannare:          

sì sicuru ca n’è valuta a pena                

pi ni lavari tutti i piccati?                       

A unu a unu n’ha’ circatu.                     

E nua, invece ‘i ti ringraziari,                         

t’amu traditu,                                      

pi quattru sordi t’amu vinnutu,                      

dintr’a notti t’amu rinnegatu,        

e ra cruci sulu ti l’ha ragata.                 

T’amu offesu, puru sputatu,                          

e quanti t’hannu jiestimatu.                  

Ogni vota ca tu sì cadutu                                       

nessunu a t’aiutari s’è vasciatu.             

A corpi ‘i frusta azari t’ha duvutu                   

vistutu sulu di lu sangu tua.                          

Senza nu gridu, senza nu lamientu,               

aru calvariu ti nni sì sagliutu                          

e supra na cruci t’avimu ‘nchiuvatu.               

Di spine na curuna t’amu misu,                      

na lancia d’intra ‘i custati t’amu ficcatu.          

Na picca d’acqua n’ha circatu                

E nua acitu e fele t’amu datu.                        

Signure, nun t’avimu meritatu.              

Mi vena ‘i chiangia, signu pintutu,         

simu sulamente gente ingrata.              

Però, iu a domanda t ’ a ripietu:            

tu sì sicuru ca n’è valuta ‘a pena?          

Nun mi rispunni?  A vucca teni chiusa.   

E’ veru, tu ccu mia nun pù parrare,                

però nu signu mi lu pù mannari,            

accussi sacciu cc’haju di scuntare,                 

e chi cruci m’haju d’abbrazzare.                    

Iu mi ci cuonzu e stajiu ad aspittare               

quannu decidi di m’arricittare.