CARU SIGNURE
di Antonio Marino
Caru Signure nuostru Gesù Cristu,
ti scrivu quattru righe, fazzu priestu.
Pirdunami, nun ti vuogliu ‘nterrogare
e mancu cumpidenza mi pigliari.
Però na cosa ti l’haiu d’addimmannare:
sì sicuru ca n’è valuta a pena
pi ni lavari tutti i piccati?
A unu a unu n’ha’ circatu.
E nua, invece ‘i ti ringraziari,
t’amu traditu,
pi quattru sordi t’amu vinnutu,
dintr’a notti t’amu rinnegatu,
e ra cruci sulu ti l’ha ragata.
T’amu offesu, puru sputatu,
e quanti t’hannu jiestimatu.
Ogni vota ca tu sì cadutu
nessunu a t’aiutari s’è vasciatu.
A corpi ‘i frusta azari t’ha duvutu
vistutu sulu di lu sangu tua.
Senza nu gridu, senza nu lamientu,
aru calvariu ti nni sì sagliutu
e supra na cruci t’avimu ‘nchiuvatu.
Di spine na curuna t’amu misu,
na lancia d’intra ‘i custati t’amu ficcatu.
Na picca d’acqua n’ha circatu
E nua acitu e fele t’amu datu.
Signure, nun t’avimu meritatu.
Mi vena ‘i chiangia, signu pintutu,
simu sulamente gente ingrata.
Però, iu a domanda t ’ a ripietu:
tu sì sicuru ca n’è valuta ‘a pena?
Nun mi rispunni? A vucca teni chiusa.
E’ veru, tu ccu mia nun pù parrare,
però nu signu mi lu pù mannari,
accussi sacciu cc’haju di scuntare,
e chi cruci m’haju d’abbrazzare.
Iu mi ci cuonzu e stajiu ad aspittare
quannu decidi di m’arricittare.